وبلاگ

ترجمه
۱-پرورد گارا تو صاحب بخشش و عفو و مغفرتی پس ما را از عذاب آن جایگاه شوم نجات بده.
۲- مسیر ما را به سوی بهشت فردوس قرار بده همراه با پیامبران و نیکان در بهشت.
۳- پاک و منزه است پروردگار تو که پروردگار عزت و فرمانروا است هر کس که طالب هدایت باشد به وسیله ی پروردگار جهانیان هدایت می یابد.
همانا ندای «یا رب» بیانگر ضعف بشری در برابر قدرت و عظمت الهی است پس ندای به عفو و مغفرت یعنی (طلب استغفاراست)، زیرا عفو و بخشش لازمه ی از بین رفتن سرزنش و ملامت است و مغفرت و آمرزش لازمه ی از بین رفتن مجازات و رسیدن به ثواب است. شاعر میان آن ها را جمع کرده است برای طلب عفو و پاداش با هم.
پس صیغه دعایی در این متن با تکیه بر ذات الهی (فرد خوانده شده) و شاعر (فرد خواهان) و مضمون دعایی بیانگر عفو و نجات از عذاب آخرت تجلی پیدا می کند که به شکل(جایگاه شوم) آمده است، همانطور که مطلوب دعا در برگیرنده ی ورود به بهشت است شاعر فردوس را از آن برگزیده است و در بیت آخر شاعر انواع پاکی و آراستگی را با منزه دانستن و عزت و هدایت برای خداوند متعال قائل شده است.

۴-۱-۸-۲ . شکوی (شکایت)

شکایت از جمله انواع دعا برای خود، شکایت است که عبارتند از بیان آنچه که انسان تمایلی به آن ندارد و چیزهای شبیه به آن (ابن منظور؛ ۱۴۰۸: ۷/۱۸۰) و گفته اند که بیان غم و ناراحتی است. (راغب اصفهانی؛ ۲۰۰۴: ۴۶۳)
اما شکایت در اصطلاح ادبی عبارت است از بیقراری و داد و فریاد و اظهار درد از سختی روزگار و دوری از دوستان یا صاحبان نعمت. شکایت یکی از اغراض شعری است. زمانی که انسان شکایت خود را مطرح می کند خواهان راه حلی برای آن است دعا یک امر مناسب ضمنی است زمانی که شکایت به سوی خداوند متعال باشد، شاعران بسوی شکایت به خداوند روی آورده اند و در آن به بیان دردها و آرزوهایشان پرداخته اند و به خداوند متعال به وسیله نام ها و صفاتش متوسل شده اند تا شاید دعاهایشان را اجابت کند و ناراحتی هایشان را برطرف نماید.
شاعر صالح بن عبد القدوس (وفات ۱۶۷ هـ ) ناله و فریاد خود را به سوی خداوند متعال بلند می کند تا ناراحتی و گرفتاری وی را بر طرف نماید و چنین می گوید:

ترجمه
۱- شکایتم را به سوی خداوند می برم چرا که او جایگاه شکایت و ناله است بر طرف شدن ضررها و بلاها فقط در دستان اوست.
شاعر به بیان ضعف خود در برابر مشکلات و بلاهای زندگی می پردازدو کسی جز خدا را نمی یابد که به عنوان مرجع شکایت خود برگزیند زیرا فقط خداوند بر رفع ناراحتی و غم و اندوه انسان تواناست.
این معنا در نزد علی بن جهم (وفات ۲۴۹ هـ )و شعر او نیز چنین بیان شده است.

ترجمه
۱- در آنچه که به ما رسیده است نزد خداوند آه و ناله و شکایت می کنیم زیرا فقط او می تواند این ناراحتی و غم و اندوه را از ما بزداید.
صیغه های دعا نزد تمامی شاعران این عصر شبیه به هم است به جهت اینکه تحت تأثیر قرآن کریم و احادیث نبوی قرار گرفته اند.
بنابراین می توانیم همین معنا را نیز نزد دیگر شاعران هم بیابیم. و شاید احیاناً ببینیم که شاعر زمانی که از رسیدن به محبوب و لقای خود نا امید می شود، شروع می کند به آه و ناله و شکایت کردن، آه و ناله کردن نوعی دعاست؛ زیرا این حالت تضرع به جانب خداوند است و لذا با این سمت و سو و با این هدف می تواند نوعی التماس تلقی شود. (ابو نعیم اصفهانی؛ بی تا: ۵۹۰)
شکوا بیشتر اوقات یک اصرار درونی است که انسان از طریق آن از سنگینی دردها و ناراحتی هایش می کاهد و درد و رنجهایش را از بین می برد. (تمیمی؛ بی تا: ۳۹)
ازجمله تصاویر شکایت وآه و ناله در زمینه ی دوری و ممانعت، آن چیزی است که بشار بن برد (وفات ۱۶۸ هـ ) می گوید: