در نگرش و بینش قرآنی ، امید عاملی مهم برای تحرک و تلاش و زندگی و مانعی برای دوری از افسردگی ، خودکشی و طغیان است (منصوری ، 1391) . قرآن امید را عاملی مهم در حرکت و زندگی بشر بر می شمارد ، آن را عاملی می‌داند که وی را به سوی کار، یا عملی سوق می‌دهد. از نظر جهان‌بینی توحیدی ، امید تحفه الهی است که چرخ زندگی را به گردش واداشته و موتور تلاش و انگیزه را پرشتاب می‌کند (مجلسی، 1404ق) . گستردگی این مفهوم در متون دینی، اندیشمندان مسلمان را بر آن داشت تا نسبت به آن اظهار نظر نمایند .
فیض کاشانی(1379) ، امید را به عنوان یک مقوله هیجانی قلمداد ، و آن را شادمانی درونی بیان می‌کند: « امید شادمانی دل به خاطر انتظار چیزی است که آن محبوب اوست و این حالت هیجانی ثمره علم به جریان اکثر اسباب است. ایشان امید را مایه حرکت به سوی عمل معرفی و بیان می‌کند که این حالت برحسب امکان موجب کوشش در تهیه سایر اسباب و برانگیزنده عمل است . ازاین‌رو ، امید در همه احوال موجب طول مجاهده بر عمل و دوام مواظبت بر طاعت است.
برخلاف فیض کاشانی، آیت‌الله مصباح(1380) ، امید را امری شناختی قلمداد و بیان می‌کند : ” امید یک حالت روانی است که از علم معرفت و شناخت نسبت به مبدأ و معاد حاصل می‌شود” .
سایت های دیگر :
